తెలుగంటే ఎందుకంత అలుసు

ఎన్నాల్లనుంచో నన్ను వేధిస్తున్న ప్రశ్న ఇది. మనకే కాకుండా ప్రతి ఒక్కరికీ తెలుగంటే అలుసే. ఉత్తరాది వాల్లలో తెలుగంటే తెలియని వాల్లు బోలెడు. తెలుగనేది ఒక బాష అని భారతంలో అదికూడా ఒక అధికార బాష అనీ తెలియని వాల్లెందరో. అదే మనమయితే పొరిగుంటి పులగూర చందాన హింది అంటే పడి చస్తాము. ఉత్తరానికి వెళ్లి హింది మాట్లాడకపోతే వెధవలకి హిందీ రాదని అంటారు, అదే వాల్లు మన దక్షిణానికి వచ్చినపుడు కూడా వాల్ల బాషలోనే మాట్లాడాలని డిమాండు.

మన జాతీయ పతాక రూపకర్త గురించి వారికి తెలియదు. అల్లూరి వారి ద్రుష్టిలో అనామకుడు. ఉత్తమ చిత్రంగా దక్షిణానికి చెందిన ఏ చిత్రానికి ఇవ్వకూడదు, కేవలం ప్రాంతీయ బాషగానే పరిగణిస్తారు. ప్రధాన మంత్రులు కాకూడదు, పొరపాటున అయితే నానా హంగామా చేస్తారు. తెలుగు ప్రధాని మరణిస్తే సమాధికి కూడా ఢిల్లీ లో చోటుండదు. ఎంతగొప్పగా ఆడినా, కంగారూలకు కంగారు పుట్టించినా సరే జట్టులో స్థానముండదు. ఇంకా ఎన్నో ఎన్నెన్నో.....

ఇవన్నీ జీవితంలో భాగమైనా ఎపుడూ అంతగా పట్టించుకోలేదు... ఎందుకంటే మనమంతా భారతీయులం అందరూ సమానమే అన్న భావన నరనరాన జీర్ణించుకోబట్టి....

కొన్నాల్ల క్రిందట జరిగిన సంఘటనే నా మనసును భయంకరంగా వేధిస్తోంది... ఏ జన్మలో చేసిన పాపమో కదా ఇప్పుడు ఉత్తరంలో వుండవలసివస్తోంది అని మొదటిసారిగా అనిపించింది. ఒక మిత్రుని ఇంటిదగ్గర పరిచయమైన కుటుంబంతోటి పిచ్చాపాటి మాట్లాడుతుండగా, అక్కడే వేరే పోర్షన్ లో కొత్తగా వచ్చిన వారిగురించి టాపిక్ వచ్చింది. వారిగురించి ఆమె మాటలలోనే..

ఆమె: వోలోగ్ ఆప్ కా జాత్ కా హీ హై
నేను: జీ సంఝా నహీ
ఆమె: వొలోగ్ ఆప్ కా జాత్ మానే సౌత్ కా హీ హై
నేను: ఐసా బోలోనా why are you using the word "jaat"(జాతి), we are all Indians
ఆమె: జో నీచేసే అయాహై వున్ లోగోంకో హం ఐసా హీ బులాతే హై
నేను: నీచెసే ఆయాహై మత్లబ్?
ఆమె: జో నీచే కా స్టేట్స్

అంటే మనము వేరు వాల్లు వేరా, ఇప్పటి వరకూ నాకు ఎప్పుడూ అలా అనిపించలేదు..మరి వాల్లకెందుకు అలా అనిపిస్తోంది..

ఇది కేవలం కడుపు మంట తోటి మాత్రమే రాసింది ... మరే వుద్దేశ్యం నాకు లేదు.
ఎవరు అవునన్నా ఎవరు కాదన్నా నేను ఎప్పటికీ భారతీయున్నే... నా జాతి ఒక్కటే "భారత జాతి".